ალილუია – (ებრ. "აქებდით ღმერთს"). ეს არის მოკლე და მრავლისმეტყველი მოწოდება მორწმუნეებისადმი ღმერთის განდიდებისა და ქებისაკენ. ძვ. აღთქმაში ებრაელებს ფსალმუნთა წიგნში მრავალი საგალობელი ჰქონდათ, რომელიც ამ სათაურით იწყებოდა: ფსალმ. 104, 105, 106, 110, 111, 112, 113, 114, 115, 116, 117, 118, 134, 135, 146, 147, 148, 149, 150. ხოლო 113 – 118 ფსალმუნებს ებრაელები დიდ ალილუიას უწოდებდნენ, რადგან ისინი იგალობებოდა დიდ დღესასწაულებში, როგორიც იყო პასექისა და კარვობის დღესასწაულები. საგალობელი ალილუია ახალ აღთქმაშიც გვხვდება: წმინდანები, რომლებიც ზეცაში იმყოფებიან, უფლის საყდრის გარშემო, დაუდუმებელად უგალობენ ღმერთს ამ საგალობელს (გამოცხ. 19, 1-4).
მართლმადიდებლურ ღმრთისმსახურებაში ალილუია ხშირად წარმოითქმება მსგავსად ზეცაში წმინდანების დაუდუმებელი გალობისა. იგი აგრეთვე სრულდება პანაშვიდზე და მიცვალებულის წესის აგებისას. ამ დროს ღმერთის საქებარი უნდა იგალობებოდეს იმიტომ, რომ ქრისტიანის სიკვდილი არ არის მწუხარებისა და სასოწარკვეთილების მიზეზი – მართლმორწმუნე და მონანული ქრისტიანისათვის სიკვდილი არის გარდაცვალება, გადასვლა უკეთეს სამყაროში.

ამინ ებრაული სიტყვაა და ითარგმნება, როგორც ჭეშმარიტება. მაგრამ ეს არსებითი სახელი საღმრთო წერილში ხშირად იხმარება როგორც ზმნიზედა, რომელიც ნიშნავს ხოლმე: ასეა, ჭეშმარიტად ასეა, იყოს ასე; ამ მნიშვნელობით იხმარება ეს სიტყვა, მაგალითად, მეორე სჯულის წიგნში (27, 15-21) და ნათარგმნია როგორც იყავნ (ასე იყოს). მართლმადიდებლურ ღმრთისმსახურებაშიც ეს სიტყვა ამ უკანასკნელი მნიშვნელობით იხმარება. მსგავსად ალილუიასი, სიტყვა ამინიც თითქმის ყველა ეროვნების ქრისტიანებმა თარგმანის გარეშე დაიტოვეს და წარმოითქმება ებრაულ ენაზე.

ანტიფონი (ბერძ. "ანტი" – წინააღმდეგ, პირდაპირ; "ფონი" – ხმა) – ნიშნავს ორი ("ერთმანეთის პირდაპირ მდგარი") გუნდის, გარკვეული წესის მიხედვით, მონაცვლეობით გალობას.
ღვთისმსახურებაში ანტიფონურად მრავალი საგალობელი იგალობება (უნდა იგალობებოდეს). მაგალითად, მწუხრზე ანტიფონურად უნდა იგალობებოდეს 1-3 ფსალმუნები; დიდ ცისკარზე სახარების კითხვის წინ – ანტიფონები, რომელთაც აღსავლებსაც უწოდებენ. ეს მუხლები შექმნილია 119-133 ფსალმუნების მოტივზე, ხოლო თითოეული ამ ფსალმუნის ზედაწერილი არის "გალობა აღსავალთა" ანუ აღსვლის, ამაღლების საგალობელი. არის გადმოცემა, რომ თითოეული ამ 15 ფსალმუნიდან შეესაბამება ძველაღთქმისეული ტაძრის 15 საფეხურს. ტაძარში შემავალი ადამიანები ჩერდებოდნენ თითოეულ საფეხურზე და თითო ფსალმუნს გალობდნენ, უკანასკნელი საფეხური უკვე ტაძრის კარებში იყო და მასზე 133 ფსალმუნს გალობდნენ: "აქა აკურთხევდით უფალსა ყოველნი მონანი მისნი, რომელნი სდგათ სახლსა უფლისასა, ეზოთა სახლისა ღმრთისა ჩვენისათა". ეს ანტიფონები (ჯამში 25: სამ-სამი პირველი შვიდი ხმისათვის, ხოლო ოთხი – მერვისათვის) თავისი შინაარსით წარმოადგენენ მიწიერიდან ზეციურისაკენ აღმყვანებელ საფეხურებს, ცოდვის მონობისაგან სული წმიდის მიერ განათლებისაკენ. თითოეული ანტიფონი შედგება სამი ნაწილისაგან. პირველ ორ მუხლში ცოცხლადაა დახატული ადამიანის სულის ბრძოლა საცდურებთან და მისი ვედრება უფლისადმი. უკანასკნელ – მესამე მუხლში იდიდება სული წმიდა, როგორც გონიერ არსებათა ცხოვრების, სიწმიდისა და ჭეშმარიტი განათლების მომნიჭებელი. მაგალითად მოგვყავს მეოთხე ხმის პირველი ანტიფონი, რომელიც ყველაზე ხშირად იგალობება: "სიყრმით ჩემითგან ფრიად მბრძვანან (ე.ი. მებრძვიან) მე არაწმიდა ვნებანი, ამისთვის გევედრები: შემწე მეყავნ და მიხსენ, სახიერ". მეორე მუხლი: "რომელთა გძულთ სიონი, სირცხვილეულ იქმენით უფლისა მიერ და, ვითარცა განხმელი თივა, შეგჭამნესთ გეენიამან". მესამე მუხლი: "სულისა მიერ წმიდისა ყოველი სული ცხოველ იქმნების და სიწმიდით ამაღლდების და გაბრწყინდების სამებისა მიერ ერთარსებისა, ღმრთივშვენიერად და საიდუმლოდ".
ლიტურგიაზე ანტიფონები იგალობება თითოეული პირველი სამი კვერექსის შემდეგ. კვირას და სხვა დღესასწაულებზე (გარდა იმ დღესასწაულებისა, რომელთაც საკუთარი ანტიფონები აქვთ), იგალობება სადილის ჟამნის ანტიფონები – ფსალმ. 102, 145 და ნეტარ-იყვნენი დასდებლებით. ყოველდღიური ანტიფონები არის ფსალმუნის მუხლები ჩასართავებით. ჯერ იგალობება ძველი აღთქმის მუხლი (ფსალმუნიდან), შემდეგ კი ახალი აღთქმისა. პირველი ანტიფონის ჩასართავია: "მეოხებითა ღმრთისმშობელისათა, მაცხოვარ, გვაცხოვნენ ჩვენ". მეორე ანტიფონის: "მეოხებითა წმიდათა შენთათა, მაცხოვარ, გვაცხოვნენ ჩვენ". მესამე ანტიფონის: "გვაცხოვნენ ჩვენ, ძეო ღმრთისაო, წმიდათა შორის საკვირველო, მგალობელნი შენნი: ალილუია". ზოგიერთ დიდ დღესასწაულს (ჯვართამაღლებას, შობას, ნათლისღებას, ფერისცვალებას, ამაღლებას, აგრეთვე, აღდგომის, ბზობისა და სულთმოფენობის კვირებს) აქვს საკუთარი ანტიფონები, რომლებშიც ფსალმუნის მუხლები შერჩეულია დღესასწუალის მიხედვით.