ეკლესიური ცხოვრებისა და საეკლესიო წესებისათვის
თავი 4
ზიარება
4. რამდენ ხანში ერთხელ უნდა ვეზიაროთ?
წმიდა მამათა სწავლებით მორწმუნე რაც უფრო ხშირად ეზიარება, მით უკეთესია მისი სულისთვის (თუ არ ადევს ეპიტიმია – ზიარებისგან განშორების სასჯელი). თუ არ არსებობს ხელის შემშლელი ფაქტორი, უნდა ვეზიაროთ ყოველ კვირა დღეს და დიდ დღესასწაულებზე; ვისაც აქვს ლოცვა-კურთხევა, უფრო ხშირად ეზიარება. წმ. კასიანე რომაელი ამბობს; „ზიარებას არ უნდა განვეშოროთ იმიტომ, რომ თავს ცოდვილად მივიჩნევთ. უფრო მეტი და მეტი წყურვილით უნდა ვისწრაფოდეთ მისკენ სულის განკურნებისა და განწმედისათვის... უფრო სწორი იქნება, ყოველ უფლის დღეს (კვირას) ვეზიაროთ ჩვენი სალმობების საკურნებლად გულის იმ სიმდაბლით, რომლითაც გვწამს და ვაღიარებთ, რომ ვერასოდეს შევძლებთ ღირსეულად შევეხოთ წმიდა საიდუმლოებს, ვიდრე გულის ამაო დარწმუნებით აღზვავებულებს გვწამდეს, რომ წელიწადში ერთხელ ზიარების ღირსნი ვხდებით“;[1] წმ. სერაფიმე საროველი დეკანოზ ვასილ სადოვსკის არიგებდა: „რაც უფრო ხშირად ეზიარება ადამიანი ქრისტეს წმიდა და ცხოველსმყოფელ საიდუმლოს, მით უკეთესია... რამეთუ ძალზე დიდია ზიარებით მონიჭებული მადლი“;[2] წმ. თეოფანე დაყუდებული კი ასე გვმოძღვრავს: „აღმოსავლეთში ქრისტიანები ხშირად ეზიარებიან, – არა მარტო დიდ მარხვებში. თავდაპირველად ქრისტეს ეკლესიაში ყოველ წირვაზე ყველანი ეზიარებოდნენ. ბასილი დიდს ჰკითხეს: შეიძლება თუ არა ხშირად ზიარება და როგორი სიხშირით? მან უპასუხა, რომ არა მარტო შეიძლება, არამედ აუცილებელია. ხოლო იმის შესახებ, თუ როგორი სიხშირით უნდა ეზიარონ, უპასუხა: ჩვენ კვირაში ოთხჯერ ვეზიარებით – ოთხშაბათს, პარასკევს, შაბათსა და კვირას. ჩვენ – იგულისხმება ყველა კესარიელი. კითხვა ეხებოდა არა მღვდელმსახურებს, არამედ ერისკაცებს... ყოველ წირვაზე მღვდელი მოუწოდებს: „შიშითა ღმრთისაჲთა და სარწმუნოებით მოვედით“. აქედან გამომდინარე, ყოველ წირვაზე შეიძლება ზიარება... მხოლოდ ეცადეთ ყოველმხრივ მოემზადოთ როგორც საჭიროა და შიშით, ძრწოლით, სარწმუნოებით, შემუსვრილებითა და სინანულის გრძნობით ეზიაროთ“.[3] სარდიკიის კრების მეთერთმეტე კანონში ვკითხულობთ: „გახსოვთ თქვენ, რაც ჩვენმა მამებმა დაადგინეს ადრე, რომ თუ ვინმე ერისკაცი ქალაქში იტრიალებს სამი კვირის განმავლობაში და არ ეზიარება, ზიარებისგან განყენებულ იქნეს“ (დიდი სჯულისკანონი). როდესაც წმიდა მაკარი დიდმა მასთან უდაბნოში მიყვანილი მოჯადოებული ქალი განკურნა, ასე დაარიგა: „არასოდეს მიატოვო ეკლესიაში სიარული, არასოდეს განეშორო ქრისტეს საიდუმლოთა ზიარებას; განსაცდელი იმიტომ დაგემართა, რომ უკვე ხუთი კვირაა ჩვენი მაცხოვრის უწმიდეს საიდუმლოებს არ ზიარებულხარ“.[4] წმ. ნიკოდიმოს მთაწმინდელი გვასწავლის: „როდესაც ჩვილი იბადება, იგი ტირის და მთელი გულმოდგინებით ითხოვს რძეს; ხოლო თუ მადა არა აქვს და არ ჭამს, ეს იმას ნიშნავს, რომ ის ავადაა და სიკვდილის საშიშროების წინაშე დგას. ასეთივე გულმოდგინებით უნდა გვინდოდეს ჩვენც სულიერი საზრდელის – წმიდა ზიარების მიღება, რათა განვცხოველდეთ; ხოლო თუკი არ გვინდა, ეს იმას ნიშნავს, რომ სულიერი სიკვდილის საშიშროების წინაშე ვდგავართ“.[5]
[1] Преподобный Иоанн Кассиан римлянин, Писания, собеседование 23, "О желании добра и делании зла", гл.21. стр.605, М.1892.
[2] Летопись Серафимо-Дивеевского монастиря. стр.463.
[3] Еп. Феофан, Письма о разных предметах веры и жизни. письмо 69.
[4] ლავსაიკონი. თხრობა მაკარი დიდის შესახებ.
[5] ღირსი ნიკოდიმოს მთაწმინდელი, წმ. მღვდელმთავარი მაკარი კორინთელი, „სწავლანი იმის შესხებ, რომ განუწყვეტლად უნდა ვეზიარებოდეთ ქრისტეს წმინდა საიდუმლოს“, თ.1, გვ.23, თბ. 2003.
შემდეგი
სარჩევი
|