martlmadidebloba.ge
 
     
 
თავფურცელი
მრწამსი
განმარტება
ცხოვრება
მოღვაწეობა
ცოდვები
საცდურები
გარდაცვალება
პატერიკები
წმინდანები
ისტორია
დღესასწაულები
გალერეა
კონტაქტი

საინტერესო გამოცემები

 
 
გემი - ეკლესიის სიმბოლო
     
 

ანბანური საძიებელი

აბორტი
აზრები
ათი მცნების განმარტება
ათონის ისტორია
ამპარტავნება
ანბანი
ანბანური პატერიკი
ანგელოზები
ასტროლოგია
აღზრდა
აღსარება
ბედნიერება
ბიოდინამიური მეურნეობა
ბოლო ჟამი
განკითხვა
განსაცდელი
გინება
დიალოღონი
ეკლესია
ეკლესიის ისტორია
ეკლესიური ცხოვრება
ეკუმენიზმი
ესქატოლოგია
ეფრემ ასურის სწავლანი
ვერცხლისმოყვარება
ვნებები
ზიარება
თავისუფლება
თანამედროვე მაგია
თანამედროვე ცოდვები
იესოს ლოცვა
ინდუიზმი
ინკვიზიცია
ინტერნეტი და ბავშვები
ინტერნეტ-დამოკიდებულება
იოგა
იულიუსის კალენდარი
ლიმონარი
ლიტურგია
ლოცვა
მარხვა
მეგობრობა
მეზვერე და ფარისეველი
მისტიკა
მიტევება
მკითხაობა
მოდა, შემკობა
მონაზვნობა
მოძღვარი
მოძღვრობა
მოწყალება
მსხვერპლი
მცნებები
მწვალებლობა
ნათლისღების საიდუმლო
ნარკომანია
ოკულტიზმი
რეინკარნაცია
რელიგიები
როკ-მუსიკა
რწმენა
საზვერეები
საიქიოდან დაბრუნებულები
სამსჯავრო
სამღვდელოება
სარწმუნოება
საუკუნო ხვედრი
სიბრძნე
სიზმარი
სიკეთე
სიკვდილი
სიმდაბლე
სინანული
სინდისი
სინკრეტიზმი
სიყვარული
სიცრუე
სიძვის ცოდვა
სნეულება
სოდომური ცოდვის შესახებ
სულიერი ომი
ტელევიზორი
ტერმინები
უბიწოება
„უცხოპლანეტელები“
ფერეიდანში გადასახლება
ქრისტიანები
ღვთის შიში
ღვინო
ყრმების განსაცდელები
შური
ჩვევები
ცეცხლი
ცოდვა
ცოდვები
ცოდვის ხედვა
წერილი ათონიდან
ხათხა-იოგა
ხიბლი
ხუცური
ჯოჯოხეთური ექსპერიმენტი
 
წმ. აბო თბილელი
წმ. არსენ კაბადოკიელი
წმ. კოლაელი ყრმები
წმ მარკოზ ეფესელი
წმ. მაქსიმე აღმსარებელი
წმ ნექტარიოს ეგინელი
წმ. ნინო
წმ. სვინკლიტიკია
 
ხარება
ბზობა
დიდი პარასკევი
აღდგომა
ამაღლება
სულთმოფენობა
ღვთისმშობლის შობა
ჯვართამაღლება
ღვთისმშობლის ტაძრად მიყვანება
შობა უფლისა
ნათლისღება
მიგებება
ფერისცვალება
მიძინება
პეტრე-პავლობა
იოანე ნათლისმცემელის თავისკვეთა
სვეტიცხოვლობა
გიორგობა
მთავარანგელოზთა კრება
ნიკოლოზობა
ნინოობა
 
ათონის მთა
ატენის სიონი
ბეთანია
ვარძია
იშხანი
კაბადოკია
ოშკი
საფარა
სვანური ხატები
ყინწვისი
შიომღვიმე
ხანძთა
ხახული
 

 

კანდელი

 

 

ხარლამპი ვასილოპულოსი

 

წმიდა ნექტარიოს ეგინელი

(ნაწ.2)

 

სავანის აღორძინება

როდესაც მეუფე ნექტარიოსი თავისი მუდმივი საცხოვრებლისკენ – მონასტრისკენ, მიემართებოდა, კუნძულზე ბევრი უჩვეულო რამ მოხდა. გზად წმიდა დიონისე ეგინელი შეხვდა. ოდესღაც წმიდა დიონისე ეგინის ეპისკოპოსი იყო, იმხანად კი მისი წმიდა ნაწილები ზაკინთის კუნძულზე განისვენებდა. ეგინის კუნძულზე შემორჩენილია პატარა ეკლესია და სენაკი, სადაც წმიდანი ცხოვრობდა და მოღვაწეობდა.

– ნექტარიოს, გელოდები, – უთხრა მან.

ნექტარიოსმა დიონისეს უკან სამხედრო ფორმაში ჩაცმული კაცი შეამჩნია და წმიდანს ჰკითხა:

– ეს ძმა ვინ არის?

– მინასეა, ისიც აქ ცხოვრობს, – უპასუხა დიონისემ.

წმიდა ნექტარიოსმა ადგილობრივებს ჰკითხა:

– არის თქვენთან წმიდა მინასეს ტაძარი?

– არა, – უპასუხეს, – მხოლოდ ერთი პატარა მიტოვებული სამლოცველოა და ისიც ძალიან შორს.

– მანახეთ, ზუსტად სად არის, – ითხოვა მეუფემ.

– იქ მისვლა ძალიან ძნელია, მთაშია, იქაურობას ფიჭვის ტყე მოედო, გზა აღარ არის.

ორი წლის შემდეგ მეუფე ნექტარიოსმა ორი მონაზვნის თანხლებით ამ ადგილის მოძებნა გადაწყვიტა. აიღეს სანთლები, კანდელის ზეთი, საკმეველი. დილით ადრე სახედრებით გაემგზავრნენ და იპოვეს კიდეც. ეს იყო მიტოვებული პაწაწინა ეკლესია. აქ წვიმის დროს მწყემსები აფარებდნენ თავს და გასათბობად კოცონს აჩაღებდნენ. მეუფემ და მონაზვნებმა იატაკი გამოხვეტეს, სანთლები და კანდელები აანთეს, მეუფე საკურთხეველში დიდხანს ლოცულობდა. როდესაც გამოვიდა, ცაში აიხედა, შემდეგ ხელით ერთ ადგილზე მიუთითა და თქვა:

– ერთ მშვენიერ დღეს აქ ქალთა მონასტერი იქნება.

დედები კი ეუბნებოდნენ:

– მეუფევ, თქვენ მონასტრების შესახებ ყველაფერი იცით, განა ასეთ უდაბურ, გაუვალ, უწყლო ადგილას სავანე მოეწყობა?

მაგრამ ორმოცი წლის შემდეგ სწორედ ამ ადგილას წმიდა მინასეს სახელობის მონასტერი აშენდა. ერთმა ღვთისმოსავმა ქრისტიანმა მიწის ეს ნაკვეთი არქიმანდრიტ ამფილოქის აჩუქა. თანდათან პირველი მოსახლეებიც შეიკრიბნენ და მალე შესანიშნავი ტაძარიც აიგო. მაგრამ მაშინ, როდესაც დედები ჯერ კიდევ ტაძრის ასაშენებელ ფულს აგრო­ვებდნენ, მათთან მოულოდნელად ოთხი კაცი მივიდა, ერთი მათგანი იყო იმ მხარეში დაბადებული მიტროპილიტი, სადაც წმიდა მინასე მოწამებრივი სიკვდილით აღესრულა და ამიტომაც წმიდა მინასეს განსაკუთრებულ პატივს მიაგებდა. მიტროპოლიტმა ტაძრის მშენებლობისთვის საჭირო თანხა შესწირა.

უნდა ვივარაუდოთ, რომ ეგინის კუნძულზე ყოფნისას წმიდა ნექტარიოსს წმიდა მინასე ხშირად ეცხადებოდა. ერთხელ, საღამოს, დედებმა მეუფესთან მორიგე მონაზონი გაგზავნეს, რათა შეეტყობინებინა, რომ ტრაპეზი მზად იყო. იგი შევიდა მიტროპოლიტთან და დაინახა, რომ მეუფე ვიღაც სამხედრო პირს ესაუბრებოდა, აღარ შეუშალა ხელი და უხმოდ გამობრუნდა.

– უთხარი? – ჰკითხეს დედებმა.

– არა, მეუფეს არ უყვარს, როდესაც სტუმართან საუბარს ვაწყვეტინებთ.

– გეთაყვა, კიდევ ერთხელ მიდი, უთხარი, რომ სუფრა გაშლილია.

მონაზონი წავიდა და დაინახა, რომ სტუმარი უკვე მიდიოდა.

– თქვენო უწმიდესობავ, ვინ არის ასეთ ბრწყინვალე მუნდირში გამოწყობილი ოფიცერი?

– შენც დაინახე? – ჰკითხა მეუფემ და თითი ტუჩებთან მიიტანა. წმიდა მინასე იყო, მაგრამ ამის შესახებ ნურავის ეტყვი.

მეუფე ნექტარიოსი წმიდა მინასეს განსაკუთრებულ პატივს კიდევ იმიტომ მიაგებდა, რომ იგი კუნძულ ქიოსზე, წმ. მინასეს სახელობის ტაძარში აკურთხეს მღვდლად. დღეს მეუფე ნექტარიოსის ნაწინასწარმეტ­ყველებ მონასტერში მცხოვრები მონაზვნები მეუფის მათთან ყოფნას მუდამ გრძნობენ და ტროპრებს უგალობენ. სწავლობენ წმიდანის ხელნაწერებს, გალობენ მის მიერ დაწერილ საგალობლებს. ღვთისმეტყველისა და ფილოსოფოსის გარდა მეუფე შე­სანიშნავი კომპოზიტორიც გახლდათ. მან შობის, ნათლისღებისა და აღდგომის ოცდაათამდე საგალობელი შექმნა, ასევე მის კალამს ეკუთვნის ღვთისმშობლისადმი მიძ­ღვნილი 154 პოეტური ტექსტი.

წმიდა სამების ტაძრის მშენებლობისას წყალი მეზობელი გლეხის ჭიდან მოჰქონდათ. მაგრამ, რადგან წყალი ძალიან ცოტა იყო, პატრონმა აკრძალა წყლის წაღება და სამუშაოებიც შეჩერდა. მაშინ მეუფე ჭასთან მივიდა, ილოცა და მისი ლოცვით ჭა წყლით გაივსო. გლეხი ისე გაოცდა, რომ არა მარტო წყლით სარგებლობის ნება დართო, არამედ ჭა მშენებარე სავანეს გადასცა. ერთხელ მეუფე უფულობის გამო მშე­ნებლებს ხელფასს ვერ უხდიდა. ერთმა მონაზონმა დაინახა, როგორ მივიდა შეწუხებული მეუფე ღვთისმშობლის ხატთან და ცარიელი ჯიბეები აჩვენა. მონაზონმა გაბედა და ჰკითხა:

– რატომ ნაღვლობთ?

– აბა, როგორ არ ვინაღვლო, უკვე ხუთშაბათია, შაბათს მუშებს ფული უნდა მივცე, მე კი გროშიც არ მაქვს.

შაბათს, დღის ორ საათზე, როდესაც ყველა ისვენებდა, მონაზონმა დაინახა, რომ ტაძარს ფქვილით დატვირთული ურემი მოუახლოვდა. ეს ძმები პონორიოსების შესა­წირი იყო. მეურმემ მიტროპოლიტთან შეხვედრა ითხოვა. როდესაც წმიდა ნექტარიოსმა ეს კაცი მიიღო, მან ფულით სავსე კონვერტი გაუწოდა და უთხრა:

– ეს ძმების საჩუქარია – ორასი დრაჰმა.

მეუფემ მონაზვნები შეკრიბა და სამადლობელი პარაკლისი გადაიხადა.

1917 წელს საბერძნეთში პროდუქტების შეტანა აიკრძალა. მონაზვნებმა ყველაზე აუცილებელი პრო­დუქტის მომარაგება გადაწყვიტეს და მეუფეს კურთხევა სთხოვეს.

– თუ ამას გააკეთებთ, მაშინ მართლაც შიმშილობა მოგვიწევს.

მონაზვნებმა ურჩობა ვერ გაბედეს და ჩანაფიქრზე ხელი აიღეს. ემბარგოს მიუხედავად, მონასტერს არაფერი მოჰკლებია, სხვებსაც კი ეხმარებოდა.

  

წმიდა მამათა დანაბარების მიხედვით

წმიდა ნექტარიოსის მიერ დაარსებულ მონასტერში მკაცრი ტიპიკონით ცხოვრობდნენ. მეუფის ახალგაზრდა მეგობარმა, ამფილოქე მაკრისმა, კუნძულ პატმოსზე მონასტერი ააგო და წმ. ნექტარიოსს ჰკითხა, სავანისთვის როგორი წესდება შეერჩია. მეუფემ უპასუხა: "სახარება". ანუ სამონასტრო წესდების არსი სახარებისეული მცნებების ცხოვრებაში გატარებაა. რა თქმა უნდა, იგი წმიდა მამათა გადმოცემებს ეყრდნობოდა. ძველი წესდების თანახმად კაცებს დედათა მონასტერში შესვლაც კი ეკრძალებოდათ.

ერთხელ სააღდგომო დღეებში მეუფემ ერთი მონაზონი აკურთხა, სტუმარი გოგონები მთაში წაეყვანა და იქ პატარა ეკლესიებში სააღდგომო საგალობლები შეესრულებინათ. გოგონები სიხარულით გალობდნენ; უცებ შენიშნეს, რომ მონაზონმა სახეზე ხელები აიფარა და ჩაჯდა. მონაზვნის დამალვის მიზეზი ტაძარში უცხო მამაკაცის შესვლა აღმოჩნდა. ახლა მონასტერში ასეთ მკაცრ წესებს აღარ იცავენ.

წმიდა ნექტარიოსი ასკეტურად ცხოვრობდა; იგი ძალიან თავმდაბალი, სულით წმიდა, გულკეთილი ადამიანი იყო. არავის განიკითხავდა, შურს არავისზე იძიებდა, პირიქით, ყველას აკურთხევდა. მის მონასტერში მკაცრი წესრიგი სუფევდა, ჩხუბი, დრტვინვა, უკმაყოფილება იქ გამორიცხული იყო. ყველაფერს სიმშვიდის ბეჭედი ედო. ეკლესიური კითხვა და გალობა ღრმა და მადლმოსილი იყო. მღვდლის ყველა მოვალეობას წმ. ნექტარიოსი ასრულებდა – სხვა მღვდელი მონასტერს არ ჰყავდა. წირვას დიდი მოწიწებითა და აღტაცებით ატარებდა. ერთმა მონაზონმა, რომელიც ლიტურგიის დროს ეხმარებოდა, დაინახა დიდებული ქალბატონი (ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელი), რომელიც ყრმით ხელში აღსავლის კარით საკურთხეველში შედიოდა.

 მიტროპოლიტი მონასტერში სხვადასხვა სამუშაოს ასრულებდა: მუშებს ეხმარებოდა, მათთან ერთად სადილობდა, როდესაც მონაზვნებს ეძინათ, მონასტრის ეზო-კარს, ოთახებსა და ტუალეტებს ალაგებდა. ყველაზე მძიმე მორჩილებას საკუთარ თავზე იღებდა: ბაღს უვლიდა, მიწას თოხნიდა, ბოსტანს რწყავდა, თანაც წყალი შორიდან თვითონ მოჰქონდა. კელიების მშენებლობისას მძიმე ქვებს მეუფე თავად ეზიდებოდა.

  მამა ფილოთეოსი იხსენებს: "ერთხელ მეუფესთან შესახვედრად მონასტერში გავემგზავრე, მინდორში მომუშავე ბერი დავინახე, რომელსაც მზისგან დასაცავად თავზე ჭილოფის ქუდი ეხურა, ანაფორის კალთები ქამარში ჩატანებული ჰქონდა. აგვისტოს პაპანაქება იდგა.

– მამაო, მეუფეს ვეძებ! – მივმართე მე.

– მონასტერში წადი, იქ ნახავ! – მიპასუხა.

 წავედი. ცოტა ხანში მინდორში მომუშავე ბერი მოვიდა, სახლში შევიდა, დაიბანა, დაივარცხნა, გამოიცვალა და ჩემთან გამოვიდა. მომესალმა და გამეცნო:

 – მეუფე ნექტარიოსი ვარ!"

 

მართლმადიდებლობის დასაცავად

მონასტერში მძიმე სამუშაოს შესრულების გარდა მეუფე ნექტარიოსი ზამთრის გრძელ საღამოობით წიგნებს წერდა. მისი ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი ნაშრომია - "განხეთქილების შესახებ", რომელიც ეკლესიაში არსებულ განხეთქილებას ეხება და კათოლიკეების წინააღმდეგაა მიმართული. წმ. ნექტარიოსი ამტკიცებს, რომ კათოლიკეები ერეტიკოსები არიან. ეკლესიის პაპიზმისაგან დასაცავად მეუფე მთელი ძალებით იბრძოდა. ის ხედავდა საშიშროებას, რომელიც კათოლიკობას მართლმადიდებლობისათვის მოჰქონდა, ამიტომაც ბევრს წერდა ამის შესახებ, განსაკუთრებით პაპის ე.წ. უცდომელობის შესახებ. "დიდია რომის პაპის ცოდვა, რომელმაც თავი უცოდველად გამოაცხადა. უცოდველობის პოსტულატი თითქოს აუქმებს მსოფლიო კრებებს, მათ მნიშვნელობასა და ავტორიტეტს და ამით ქრისტიანთა რწმენას არყევს. თუ პაპს პირველ ადგილს მივაკუთვნებთ, რაღა ვთქვათ იოანე ღვთისმეტყველზე, ქრისტეს საყვარელ მოწაფეზე? ვის ვუწოდოთ პირველი და ვის – მეორე? პაპები მუდამ ძალაუფლებისა და დიდებისკენ ისწრაფოდნენ, მათი მბრძანებლობის სურვილი ყოველგვარ ზღვარს სცილდებოდა... ღვთისადმი თაყვანისცემა, ადამიანისადმი – რომის პაპისადმი თაყვანისცემით შეიცვალა, რომელიც კათოლიკეების აზრით, ღმერთის ნაცვალია მიწაზე".

მეუფე ნექტარიოსმა მრავალი ფუნდამენტალური თხზულება დაწერა: "საეკლესიო ქადაგებანი", "შვიდი მსოფლიო კრების მნიშვნელობის შესახებ", "სულისთვის ზრუნვა", "ჭეშმარიტი და ცრუ ცოდნის შესახებ", "ქრისტიანული ეთიკა", "სამოძღვრო ღვთისმეტყველება", "კატეხიზაცია", "ქრისტოლოგია", "სულის უკვდავების შესახებ", "სახარების ისტორია", "კვლევა მონანიების შესახებ", "აღსარების შესახებ", "ევქარისტიის საიდუმლოს შესახებ", "წმიდანთა შესახებ", "წმ. მარკოზ მოციქულის ღვთაებრივი ლიტურგია", "ერთიანი სამოციქულო ეკლესიის შესახებ", "შეიცან თავი შენი", "სქიზმის მიზეზების კვლევა" (ორ ტომად), "მარხვების შესახებ" და სხვა ნაშრომები.

ხშირად მეუფე ნექტარიოსი დილამდე წერდა, შემდეგ სანათურს აქრობდა და ღვთისმსახურებაზე მიდიოდა.

 

წინასწარმეტყველების ნიჭი

ათენიდან და პირეიდან მეუფე ნექტარიოსთან აღსარებაზე სასულიერო პირებიც მოდიოდნენ და საერონიც. აღმსარებლების მიმართ იგი მკაცრი იყო, მაგრამ პიროვნებისა და გარემოების თავი­სებურებებს ყოველთვის ითვალისწინებდა. დარიგებებითა და ლოცვით ბევრი სული გადაარჩინა, ბევრს ცხოვრების გზა აჩვენა. წინასწარმეტყველების ნიჭით დაჯილდოებული მომავალს ჭვრეტდა. აი, რამდენიმე მაგალითი: მამა ფილოთეოსი სამხედრო სამსახურის დასრულების შემდეგ მონასტერში წასვლას ფიქრობდა. მეუფემ მას კუნძულ პაროსზე დაფუძნება ურჩია, მაგრამ მამა ფილოთეოსი არ ეთანხმებოდა, მას ათონის წმიდა მთა ერჩია. "კარგი, წადი ათონზე, მაინც ადრე თუ გვიან პაროსზე დაბრუნდები". ასე გაემგზავრა ის ათონის წმიდა მთაზე თავის ერთ-ერთ მეგობართან ერთად. თესალონიკში ყოფნისას მან დიდმოწამე დიმიტრი თესალონიკელის აღსრულების ადგილის მოლოცვა გადაწყვიტა. იმ ხანად თესალონიკი ჯერ კიდევ თურქების ხელში იყო, მათ ისინი ჯაშუშებად მიიჩნიეს და ათონის ნაცვლად მეგობრები საპყრობილეში აღმოჩნდნენ. მამა ფილოთეოსმა უსამართლო პატიმრობა გააპ­როტესტა და გათავისუფლება თურქეთის ფაშასგან მოითხოვა. ამან ისე გააბრაზა წარმომადგენელი, რომ პატიმრები არა თუ ციხეში დატოვა, არამედ მათთვის სასიკვდილო განაჩენიც კი მოითხოვა. დიდმოწამე დიმიტრის მეოხებით უფალმა ისინი გადაარჩინა: როდესაც მამა ფილოთეოსი და მისი მეგობარი ციხეში გადაჰყავდათ, გზად პროცესია შემოხვდათ, რომელსაც ფაშა მოუძღოდა. მღვდლებმა მას მიმართეს და ფაშამ პატიმრების სასწრაფოდ გათავისუფლება ბრძანა. მაშინ გაახსენდა მამა ფილოთეოსს წმ. ნექტარიოსის სიტყვები: "მაინც პაროსზე დაბრუნდები".

მეუფის წინასწარმეტყველების ნიჭი სხვა შემთხვევაშიც გამოვლინდა. სამი წლის შემდეგ მამა ფილოთეოსი კუნძულ ეგინაზე კვლავ ჩამოვიდა, მას ხრისოლეონდისის მონასტერში სურდა ყოფნა. "ნუ წახვალ, – უთხრა მეუფემ, – იქ იმედგაცრუება გელოდება". მაგრამ მან არ დაუჯერა და მაინც ამ სავანეში გაემგზავრა. მოხდა ისე, რომ იქ ტრაპეზზე ორი მონაზონი ისე წაკინკლავდა, რომ ლამის ერთმანეთს მუშტები დაუშინეს. მამა ფილოთეოსი ამან ისე შეაშფოთა, რომ ეს მონასტერი ღამე დატოვა და ფეხით წამოვიდა. მაშინ მიხვდა, რომ მეუფე ნექტარიოსს მომავლის ჭვრეტის ნიჭი ჰქონდა.

მეუფესთან სავანეში თვეზე მეტხანს ერთ-ერთი მონაზვნის ნათესავი გოგონა ცხოვრობდა. ორი წლის შემდეგ ეს გოგონა გათხოვდა. როდესაც ეს ამბავი წმ. ნექტარიოსს შეატყობინეს, მან თქვა: – მაინც მონაზონი გახდება. როგორ, ის ხომ გათხოვდა?

 – მე მას მონაზვნის სამოსში ვხედავ, ესე იგი აღიკვეცება.

 მართლაც, რამდენიმე წლის შემდეგ ამ ქალის მეუღლე გარდაიცვალა და იგი მონაზვნად აღიკვეცა, მოგვიანებით კი წმ. მინას მონასტრის იღუმენია გახდა.

 

მლოცველი

მთელ თავის დროს მეუფე ნექტარიოსი ლოცვას ანდომებდა; ზოგჯერ მთელ ღამეებს უფალთან საუბარში ატარებდა. სენაკში ღვთისმშობლის ხატი ჰქონდა, მის წინ ყოველთვის ხმამაღლა ლოცულობდა. ზოგჯერ ტყეში მიდიოდა და განმარტოებით ლოცულობდა. ერთხელ მონაზვნებმა პატარა გოგონას მასთან სკამი გაატანეს: ეგონათ, მეუფეს ქვებზე დგომა ან ჯდომა უჭირსო. გოგონამ მონახა ბერი, მიუახლოვდა და დაინახა, რომ ის, მიწიდან აწეული, ჰაერში იდგა. როდესაც წმიდანმა გოგონა შეამჩნია, სთხოვა, ამის შესახებ არავისთვის ეთქვა.

წმიდა ნექტარიოსს ყველა იცნობდა. უამრავი ადამიანი მასთან რჩევისთვის და ლოცვის თხოვნით მიდიოდა. მართლაც, მეუფის ლოც­ვით ადამიანთა ცხოვრება წესრიგდებოდა, ავადმყოფები და შეპყრობილები იკურნებოდნენ. ერთხელ ვიღაც გლეხმა მონასტერს ჩაუარა და მონაზონს დაუძახა:

– მეუფეს უთხარი, წვიმისთვის ილოცოს, თორემ ყველაფერი გადაგვიხმა და შეიძლება საქონელიც დაგვეხოცოს!

მონაზონმა მეუფეს თხოვნა გადასცა. და ჰოი, საოცრება! მთელი ღამე განუწყვეტლივ წვიმდა...

მეუფესთან ურწმუნოებიც და მებრძოლი ათეისტებიც კი მიდიოდნენ. მისი ბრძნული ქადაგებების მოსმენით, მასთან საუბრით ისინი ქრისტიანული სარწმუნოების მგზნებარე მქადაგებლები ხდებოდნენ. მეუფის ქადაგებებმა მრავალი და მრავალი ადამიანი ჭეშმარიტების გზაზე დააყენა.

 

ცილისწამება

ათენში ისეთებიც იყვნენ, ვინც მეუფეს და მის მონასტერს ემტერებოდნენ. ისინი მას ცილს სწამებდნენ, მის ვითომ უზნეობაზე ავრცელებდნენ ხმებს. ცრუ ბრალდებებით სინოდში წერილებს გზავნიდნენ. სინოდის მაშინდელი თავმჯდომარე, ათენის მთავარეპისკოპოსი, თეოკლიტე, სიმართლის დასადგენად 1908 წელს თავად ჩავიდა კუნძულზე. სავანეში ყოფნისას მან აღიარა, რომ იქ ღმრთის საქმეს ემსახურებოდნენ.

მეუფე ნექტარიოსის წინააღმდეგ აქტიურად გამოდიოდა ათენის მთავარეპისკოპოსი მელეტი (მეტაქსაკისი), რომელიც შემდგომ ჯერ კონსტანტინოპოლის, შემდეგ ალექსანდრიის პატრიარქი გახდა... ამ ადამიანმა ეკლესიას დიდი ზიანი მიაყენა. მას სძულდა მონაზვნობა და როდესაც მეუფე დიდი შრომითა და გარჯით თავის მონასტერს აგებდა, მთავარეპისკოპოსი მკაცრად აკრიტიკებდა: "შენ აქ მონასტრებს აგებ, ნუთუ ვერ ხედავ, გარშემო რამდენი დაცარიელებული ტაძარია? თანამედროვე ეპოქა მონასტრებისთვის არ არის!"

მაგრამ მეუფეს თავისი საქმე არ შეუწყვეტია, და დღეს კუნძულ ეგინაზე უფრო მეტი მონასტერია, ვიდრე სადმე სხვაგან საბერძნეთში.

მეუფე ამბობდა: "ეგინა ქალთა მონაზვნობის ათონი იქნება". ახლა ამ კუნძულზე დედათა ცხრა სავანეა.

ვნახოთ, როგორ დაასრულა ცხოვრება ამ ორმა მღვდელმთავარმა. მელეტი მატაქსაკისი საშინლად აღესრულა. იგი დილით საძინებელში მკვდარი იპოვეს. გამოყოფილი ჰქონდა ენა, რომლითაც მეუფესა და მართლმადიდებელ ეკლესიას ცილს სწამებდა. მეუფე ნექტარიოსს წმინდა აღსასრული ჰქონდა. დღეს მას არა მარტო საბერძნეთში, არამედ მთელ მსოფლიოში მიაგებენ პატივს.

მეუფე ნექტარიოსმა ცხოვრებაში მრავალი განსაცდელი გამოიარა. მისი ღვაწლის მიუხედავად, იყვნენ ადამიანები, რომლებიც გმობდნენ მას, რომელთაც მიაჩნდათ, რომ იგი ყველაფერს არაგულწრფელად აკეთებდა. ისეთებიც იყვნენ, რომლებიც მის მონაზვნებზე ჰყვებოდნენ, რომ ისინი მახინჯ ბავშვებს აჩენდნენ და ჭაში ახრჩობდნენ. ერთ ქალს, რომელიც ეგინაზე სანთლებს ჰყიდდა და ამის გამო მესანთლე შეარქვეს, თექვსმეტი წლის ქალიშვილი ჰყავდა. გოგონა მორიდებული და ღვთისმოსავი იყო. დედა მას ცუდად ეპყრობოდა, რამდენჯერმე მისი დახრჩობაც კი სცადა. გოგონა ავადმყოფ დედას გაექცა და წმიდა ნექტარიოსის მონასტერში დაიმალა. მეუფემ შეიფარა იგი და ზრუნავდა მასზე. მესანთლემ სავანეს და მის მოძღვარს ბრძოლა გამოუცხადა. მეუფე ნექტარიოსმა რჩევისთვის ათენის მიტროპოლიტ თეოკლიტეს მიმართა. მან დაუმოწმა, რომ საჭირო იყო გოგონას დაცვა. ასე დაჰყო ბავშვმა მონასტერში ორი წელი. მაგრამ დედამისი არ ცხრებოდა და მონასტერს სასამართლოში უჩიოდა. ის ამტკიცებდა, რომ მეუფემ მას შვილი წაართვა და თავისთან ძალით აჩერებდა. საქმის გასარჩევად ათენის პროკურატურამ ეგინაზე ორი პოლიციელის თანხლებით თავისი წარმომადგენელი გააგზავნა. მათ შეამტვრიეს მონასტრის ჭიშკარი და ყოველგვარი წესისა და კანონის დაცვის გარეშე პირდაპირ წმიდა ნექტარიოსის სენაკს მიადგნენ. შეშფოთებული და ატირებული მონაზვნები ეზოში იდგნენ. მეუფემ ხელისუფლების წარმომადგენლები ღიმილით მიიღო. პროკურატურის გამომძიებელმა სამოცდაათი წლის ბერს ყვირილი დაუწყო, უკადრებელი სიტყვები აკადრა და იმ ჭების ჩვენება მოსთხოვა, სადაც (მისი თქმით) ახალშობილებს ახრჩობდნენ. შემდეგ მეუფეს მხარში სწვდა, შეაჯანჯღარა და უყვირა: "ყველას ციხეში გაგამწესებთ!" წმიდა ნექტარიოსმა თითით ზეცისკენ მიუთითა და თქვა: "უფალი ყველაფერს ხედავს". ყველაფერი ამით დასრულდა.

ერთი კვირის თავზე პროკურორის წარმომადგენელი ავად გახდა. ხელი, რომელიც მეუფეზე ასწია, გაუშეშდა. მაშინ მიხვდა, რომ არასწორად მოიქცა. ეგინაზე ცოლთან ერთად გაემგზავრა და მეუფეს პატიება სთხოვა. ბერი არ იყო გულღვარძლიანი და მთელი გულით მიუტევა მას. მაგრამ, ერთი წლის შემდეგ მეუფის შეურაცხმყოფელს ხელი მაინც მოსაჭრელი გაუხდა.

თავდასხმების მიუხედავად მონასტერი თავისი ცხოვრებით ცხოვრობდა, იზრდებოდა, რადგან დაუსრულებლად მოდიოდნენ ახალი მონაზვნები. სავანე იქცა ერთგვარ სულიერ ცენტრად, სადაც ყოველი მოსული სულიერ სიმშვიდეს პოულობდა.

 

წმიდა ნექტარიოსის გარდაცვალება

წმიდა ნექტარიოსმა მონასტერში 12 წელი დაჰყო. უფალმა ინება, რომ იგი ამ ქვეყნიდან შედარებით ადრე წასულიყო. მეუფის სული ზეცისკენ, ცათა სასუფევლისკენ ისწრაფოდა.

1920 წელს მეუფე ნექტარიოსი მძიმედ დაავადდა. საშინელი ტკივილები აწუხებდა, მაგარამ არავის უმხელდა. მან, ვინც სხვებს ლოცვით კურნავდა, საკუთარ თავს ვერ უშველა. ასეთი იყო ღვთის ნება. რამეთუ ნათქვამია: "მრავლითა ჭირითა ჯერ-არს ჩუენდა შესლვაჲ სასუფეველსა ღმრთისასა" (საქმე 14, 22).

მეუფე ქრისოლეონდის მონასტერში გაემგზავრა, სადაც თხუთმეტი დღის მანძილზე ღვთისმშობლის სასწაულთმოქმედი ხატის წინ განუწყვეტლივ ლოცულობდა, მაგრამ ავადმყოფობა უკან არ იხევდა.

წმ. ნექტარიოსი სიკვდილის მოახლოებას გრძნობდა. თავისი მონასტრისკენ მიმავალმა, სახედარი გააჩერა და ჩამოქვეითდა. თანმხლებმა მონაზონმა მეუფეს ჰკითხა, ცუდად ხომ არ იყო.

– ყველაფერი კარგადაა, ლოცვას ტყუილად მომაცდინე, – უპასუხა მან....

თვალცრემლიანი მეუფე წამოდგა და თქვა:

– უკანასკნელად ვლოცავ ჩემს მონასტერს და მის ყველა ბინადარს. მალე თქვენგან წავალ.

– სად წახვალ? – ჰკითხა მონაზონმა.

– ზეცაში.

– ჩვენ რაღა გვეშველება?

– თქვენ ღვთისმოსავი მონაზვნები იქნებით, მეგობრები მოვლენ, იზრუნებენ და დაგიცავენ. ესენი იქნებიან ერისკაცებიც, მღვდლებიც, მღვდელმთავრებიც – ყველანი!

როდესაც ტკივილი აუტანელი გახდა, მონაზვნების დაჟინებით მეუფე ათენში, საავადმყოფოში, გადაიყვანეს.

– ეს ვინ არის, ბერია? - იკითხეს მიმღები განყოფილების თანამშრომლებმა.

– არა, ეს მეუფეა, – უპასუხა მონაზონმა.

– ნუ მეხუმრებით, დედაო, მითხარით მისი სახელი, საბუთები რომ შევავსო.

– არა, ეს ნამდვილად პენტაპოლისის მიტროპოლიტი ნექტარიოსია.

– მაშ, სად არის მისი ოქროს პანაღია, სად არის მისი ფული?

მეუფეს ფული მართლაც არ ჰქონდა და ის უმწეოთა პალატაში მოათავსეს. საავადმყოფოში მეუფემ ორი თვე გაატარა და 1920 წლის 8 ნოემბერს, ზიარების შემდეგ, უფალს სული მშვიდად მიაბარა.

როდესაც მღვდელმთავარმა ნექტარიოსმა უკანასკნელად ამოისუნთქა, პალატაში მონაზვნები შევიდნენ და დასაფლველად მის მომზადებას შეუდგნენ; მიცვალებულს ახალი პერანგი ჩააცვეს, ის კი, რომელიც ეცვა, გვერდით საწოლზე გადადეს, სადაც პარალიზებული ავადმყოფი იწვა. ავადმყოფი მაშინვე განიკურნა, ადგა და სიარული დაიწყო. პალატა, სადაც მეუფე გარდაიცვალა, კეთილსურნელებით აივსო, სურნელი რამდენიმე თვე შენარჩუნდა, ამიტომაც აქ წმიდა ნექტარიოსის სახელობის საექიმო კაბინეტი გახსნეს.

დილით მონაზონმა, რომელიც მეუფის ლოგინთან მორიგეობდა, წმიდანის კუნძულზე გადასასვენებლად მღვდელი მოიხმო. მონაზვნებს პანაშვიდის გადახდა არა სასულიერო სემინარიაში, არამედ მონასტერში სურდათ. მიცვალებული პირეაში, წმიდა სამების ტაძარში დაასვენეს. ბევრი მოდიოდა მეუ­ფესთან გამოსამშვიდობებლად და ყველა გრძნობდა იმ არაჩვეულებრივ კეთილსურნელებას, რომელიც გარ­შემო იფრქვეოდა. ყველა ხედავდა, რომ მეუფის თმა და წვერი დაცვარული იყო. იმ დღესვე წმ. ნექტარიოსის სხეული გემით კუნძულ ეგინაზე გადაასვენეს. კეთილსურნელება გემზეც იგრძნობოდა. ძნელია იმის აღწერა, როგორ დახვდნენ გემს კუნძულზე. ყველა ტაძრის ზარი სამგლოვიაროდ რეკდა, უამრავი ხალხი შეიკრიბა, რათა ბოლოჯერ შეევლოთ თვალი იმ ადამიანისთვის, რომელიც მათ სულიერად და ხორციელად კურნავდა.

– "კეთილისმყოფელი და მფარველი დავკარგეთ, – ამბობდნენ ისინი, – ახლა ჩვენი კუნძული დაობლდა".

ცნობილია, რომ კუნძულ ეგინაზე მეუფე ნექტარიოსის ჩამოსვლამდე არაფერი ხარობდა; იმასაც ამბობდნენ, რომ კუნძული დაწყევლილი იყო. მეუფის ჩამოსვლის შემდეგ აქაური მიწა ნაყოფიერი გახდა.

გემიდან მონასტრამდე კუნძულის მკვიდრთ კუბო ხელით მიჰქონდათ. პანაშვიდს, რომელიც მონასტერში გადაიხადეს, უამრავი ხალხი ესწრებოდა. მეუფის თავი კეთილსურნელოვანი წვეთებით იცვარებოდა. ხალხი ამ წვეთებს ბამბით აგროვებდა და როგორც სიწმინდეს, ინახავდა. ორმოცდარვა საა­თის შემდეგ სხეული, რომელსაც ხრწნის კვალი არ აჩნდა, მიწას მიაბარეს. საფლავი იქვე, მონასტრის ეზოში გათხარეს.

მეუფის საფლავთან ერთი საინტერესო ფაქტია დაკავშირებული. ჯერ კიდევ, სანამ მეუფე მონასტერს ააღორძინებდა, აქ ნახევრად ცარიელ, დანგრეულ, მიტოვებულ სავანეში მოხუცი მონაზონი ცხოვრობდა. მან ფიჭვის დარგვა განიზრახა და ორმოს თხრას შეუდგა. უცებ ხმა მოესმა: "აქ არ დარგო". მონაზონმა იფიქრა, მომეჩვენაო და მუშაობა განაგრძო. კვლავ იგივე განმეორდა, მაგრამ ქალმა ამჯერადაც არ მიაქცია ყურადღება და თხრა განაგრძო. ბოლოს იგრძნო, რომ რაღაც ძალამ იგი იმ ადგილს მოაცილა. მან ხე მოშორებით დარგო. მოგვიანებით იმ ადგილას, სადაც მონაზონი პირველად აპირებდა ხის დარგვას, მეუფის საფლავი მოეწყო.

 

უხრწნელი კეთილსურნელება

მეუფე ნექტარიოსი, თუ შეიძლება ასე ითქვას, ნაუცბათევად დაკრძალეს, რადგან ნამდვილი აკლდამა ჯერ მზად არ იყო. მარმარილოს აკლდამა, რომელშიც მეუფის გადასვენება სურდათ, მხოლოდ ხუთ თვეში აშენდებოდა. იღუმენია ღელავდა, როგორ გადაასვენებდნენ მეუფეს, რადგან ამ დროისთვის სხეული უკვე გახრწნილი იქნებოდა. იმ დღეებში მონასტრის ერთ-ერთმა მონაზონმა სიზმრად მეუფე ნახა, რომელმაც მოიხმო იგი, აკურთხა და ჰკითხა:

– მითხარი, ცუდი სუნი გცემს?

– არა, – უპასუხა მონაზონმა.

– კარგად დამყნოსე!

– ვინ გითხრათ, რომ ცუდი სუნი გიდით?

 – იღუმენია ქსენია ასე ფიქ­რობს.

 მეუფემ აჩვენა ხელები, ფეხები, ზურგით მოტრიალდა და თქვა:

– შემხედე, სრულიად საღი ვარ.

მართლაც, როდესაც მოძღვარი მის საძვალეში გადაასვენეს, შეამჩნიეს, რომ სხეულს ხრწნა არ მიჰკარებოდა, რბილი იყო და კეთილსურნელებას გამოსცემდა. მეუფე ნექტარიოსის სხეულის უხრწნელობაში დასარწმუნებლად მონასტერში პოლიციის თანხლებით ათონის მთავარეპისკოპოსი ქრიზოსტომოსი ჩავიდა. მეუფის სახე და ხელები თოვლივით თეთრი იყო. "ეს კი, – თქვა მთავარეპისკოპოსმა, – ნიშანია სიწმინდისა და განსაკუთრებული მადლისა, რომელიც მან ღვთისმშობლისაგან მიიღო". მთავარეპისკოპოსმა ბრძანა, კუბო აკლდამაში დაესვენებინათ, საძვალე დაელუქათ და შვიდი წლის შემდეგ კვლავ გაეხსნათ. ეგინელი ექიმის, გიორგი ქსიდეასის, მოხსენებაში ვკითხულობთ, რომ 1932 წლის ოქტომბერში, დაკრძალვიდან თორმეტი წლის შემდეგ მან თავად ნახა წმიდა ნექტარიოსის უხრწნელი სხეული. თავის მოგონებებში ექიმი წერს, რომ ერთ საღამოს მონასტერში აღმოჩნდა და მონაზონს სთხოვა, მეუფის საფლავთან მიეყვანა. მონაზვნის პროტესტის მიუხედავად ცნობისმოყვარეობის გამო მან საფლავის ქვა გადაწია და აი, მისი მონათხრობი: "მე, როგორც მეცნიერი, სრული პასუხისმგებლობით ვაცხადებ, რომ აუხსნელი მოვლენის მოწმე გავხდი. წმიდა ნექტარიოსი, რომელსაც სიცოცხლეში კარგად ვიცნობდი, მძინარეს ჰგავდა. მიუხედავად იმისა, რომ მისი სიკვდილის შემდეგ ამდენი წელი გასულიყო, სხეულს ცვლილება არ ეტყობოდა, წვერიც კი ისეთივე ჰქონდა, როგორც სიცოცხლეში. გაოცებისაგან გავშეშდი, თხუთმეტიოდე წუთი გაუნძრევლად ვიდექი. უნდა ითქვას, როდესაც პირველად გახსნეს საფლავი და მეუფის უხრწნელი სხეული ნახეს, მე ეს ნიადაგის განსაკუთრებულ თვისებებს მივაწერე. მაგრამ ახლა, ამდენი წლის შემდეგ, ვხედავ, რომ მეცნიერებას ამ მოვლენის ახსნა არ ძალუძს. გთხოვთ, გაითვალისწინოთ, რომ მე რელიგიური ფანატიკოსი არ ვარ. მხოლოდ იმას ვყვები, რაც ჩემი თვალით დავინახე, რისი მოწმეც თავად გავხდი".

მოგვიანებით მეუფის სხეული, როგორც წმიდა იოანე ოქროპირის და სხვა წმიდანთა სხეულები, გაიხრწნა. ალბათ იმისთვის, რომ მისი მადლიანი სუფევა საბერძნეთის სხვა კუთხეებშიც შეეგრძნოთ, იქ, სადაც აგებულია წმიდა ნექტარიოსის სახელობის ტაძრები და დაბრძანებულია მისი წმინდა ნაწილები, მეუფის ნეტარი სული კი ცათა სასუფეველშია.

სიკვდილამდე ცოტა ხნით ადრე მეუფე თავის ერთ-ერთ სულიერ შვილს ეუბნებოდა:

– ღმერთთან სიხარულით მივდივარ. აქ ჩემი ვალი უკვე მოვიხადე.

მეუფის სიკვდილამდე ერთი თვით ადრე ერთ-ერთ მონაზონს სიზმარში ელვარე ფორმაში გამოწყობილი სამხედრო გამოეცხადა, მეუფე მოიკითხა და თქვა: უნდა წავიყვანო, აქ აღარ უნდა დარჩეს.

მეორე მონაზონმა სიზმარი მაშინ ნახა, როდესაც მეუფე საავადმყოფოში იწვა. მის წინ უზარმაზარი ლამაზი სასახლე იდგა, მას ახალგაზრდა ჭაბუკი ყურადღებით ათვალიერებდა.

– ვისია ეს ლამაზი სასახლე? – იკითხა მონაზონმა.

– მეუფე ნექტარიოსის! – უპასუხა ყმაწვილმა.

– საიდან, ის ხომ ღარიბია?

– ნამდვილად მისია! – დაამოწმა ახალგაზრდამ.

ერთ კვირაში მეუფე გარდაიცვალა.

 პირეაში, წმიდანის სიკვდილის დღეს, ერთ მის ნაცნობს დაესიზმრა, თითქოს ოქროს ღრუბლებით დაფარულ ცაზე მტრედი მოფრინავდა და ისმოდა ხმა: "ეგინიდან კუნძულის სული მიფრინავს". აი, ასე ავიდა ზეცად წმიდა სული.

 

წმიდანად შერაცხვა

მეუფის გარდაცვალების შემდეგ დაიწყო სასწაულები. ორმოცდაათი წლის შემდეგ წმ. ნექტარიოსს მთელს საბერძნეთში და საზღვარგარეთაც პატივს მიაგებდნენ. ლაკონიაში, კრეტაზე, კოზანიაში, სიდიროკასტროში და სხვა ადგილებში მისი სახელობის ტაძრები ააშენეს. უნდა აღინიშნოს, რომ ეს ქრისტიანული ეკლესიის ერთ-ერთი იმ მცირე მოღვაწეთაგანია, რომელიც მორწმუნეებმა ერთხმად და მაშინვე წმინდანად შერაცხეს, რასაც, რა თქმა უნდა, სასწაულების აღსრულება უწყობდა ხელს. ათონის წმინდა მთის ზოგიერთი ბერი ასეთ სწრაფ გადაწყვეტილებას ეჭვქვეშ აყენებდა. მაგრამ, როგორც ჩანს, იმან იმოქმედა, რომ მისი გულის გაბოროტება ვერც სიღარიბემ, ვერც განკითხვამ, ვერც დევნამ და ცილისწამებამ შესძლო, იგი ყოველივეს მოთმინებით იტანდა და ამის წყალობით ბევრის თვალში წმიდანად იქცა.

1961 წელს მსოფლიო საპატრიარქომ ნექტარიოსი ოფიციალურად წმიდანთა დასს მიაკუთვნა, რასაც კუნძულ ეგინაზე ოთხდღიანი ზეიმი მოჰყვა. 1961 წლის 3 ნოემბერს მონასტერში, კუნძულის ყველა ქა­ლაქსა და დასახლებულ პუნქტში დღესასწაულობდნენ, წირვა ჩატარდა წმიდანის სახელობის ტაძარში. ამ დღეს ეგინაზე ათასობით მომლოცველმა მოიყარა თავი. წმიდა ნექტარიოსის სავანეში ჩამობრძანდნენ მღვდელმთავრები, მღვდლები, სასულიერო სემინარიის მოსწავლეები. იდრიისა და ეგინის მიტროპოლიტმა პროკოფიმ ათ მღვდელმთავართან ერთად დიდი ცისკარი ჩაატარა. 5 ნოემბერს მონასტერში საღვთო ლიტურგია აღესრულა. წმიდა ნექტარიოსის ნაწილები ლიტანიობით მთელს დედა­ქალაქში გაატარეს, შემდეგ პარაკლისი გადაიხადეს და ხალხს წაუკითხეს მსოფლიო საპატრიარქოს გადაწყვეტილება, ნექტარიოსის წმიდანად შერაცხვის შესახებ.

დღესაც ეგინის კუნძულზე, წმ. ნექტარიოსის საფლავზე ათასობით მომლოცველი შემწეობას ევედრება მას. ბევრი, უბედურებასა და განსაცდელში მყოფი, აქ ნუგეშს პოულობს. აღსანიშნავია იქ მომსახურე ერთი პოლიციელის სიტყვები: "მე აქ სამსახურეობრივ მოვალეობას ვასრულებ და საკუთარი თვალებით რომ არ მენახა, არასდროს დავიჯერებდი, რომ წმიდანი ასე ეხმარება ხალხს".

 

გარდაცვალების შემდგომი სასწაულები

მეუფის გარდაცვალების შემდეგ უამრავი სასწაული აღესრულა. ჯერ მარტო ბატონი კოსტურაკისი თავის წიგნში, მეუფის მიმართ მორწმუნეთა ლოცვით აღსრულებულ 250-მდე სასწაულს აღწერს. ამდენივე მაგალითი მოჰყავს თავის წიგნში მამა დიმიტრი პანაგოპულოს. ჟურნალმა "აგია მარინა" (წმიდა მარინე) ორი ათასზე მეტი სასწაულებრივი შემთხვევის აღწერა გამოაქვეყნა, – ქრონოლოგიით და იმ ადამიანთა მისამართებისა და სახელების მითითებით, რომლებზეც ესა თუ ის სასწაული აღსრულდა.

ძნელია, ისეთი დაავადების დასახელება, რომელიც მეუფის ლოცვით არ განკურნებულიყო. ონკოლოგიური დაავადებები, პოლიომიელიტი, პნევმონია, ასთმა, უშვილობა, დიფტერია, გულის დაავადებანი, ფსიქოპათიები, ტრომბოფლებიტი, სისხლდენა, პლევრიტი, ჰეპატიტი, რაქიტი და მრავალი სხვა სნეულება განუკურნავს მეუფე ნექტარიოსს. ის ყურს უგდებს განსაცდელში მყოფ ადამიანთა ლოცვებს და ეხმარება მათ. მხოლოდ რამდენიმე მაგალითს მოვიყვანთ, რადგან, როგორც გრიგოლ ღვთისმეტყველი ამბობდა, ყველაფერი, რაც სასწაულებთან არის დაკავშირებული, მორწმუნეებისთვის კი არა, ურწმუნოებისთვისაა.

 

. . .

მღვდელი დიმიტრი პანაგოპულოსი ათი წლის დაქორწინებული იყო, მაგრამ შვილები არ ჰყავდა. როდესაც წმიდა ნექტარიოსის სასწაულების შესახებ შეიტყო, გადაწყვიტა მისთვის მიემართა. "იქნებ, ღმერთმა მომიტევოს ცოდვები და შვილი გვაჩუქოს? ქორწინების თექვსმეტი წლის თავზე ცოლი დაფეხმძიმდა. ორსულობა ძალიან მძიმედ მიდიოდა. ძალიან ვღელავდით, ექიმი თითქმის დარწმუნებული იყო, რომ ერთ-ერთი – ან დედა, ან ბავშვი, ვერ გადარჩებოდა. მაგრამ მე თითქოს წმიდა ნექტარიოსი მანუგეშებდა, რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა. სასწაულად ბავშვი ცოცხალი დაიბადა. ოპერაციის დღეს წმ. ნექტარიოსის ტაძარში წავედი, ვლოცულობდი და უცებ ისეთივე კეთილსურნელება შევიგრძენი, როგორც ოდესღაც, ეგინაზე, ბერის საფლავზე. ტაძრის კარს ვეამბორე და წამოვედი..." გარკვეული დროის შემდეგ ცოლ-ქმარი ახალშობილი ვაჟის მოსანათლად ეგინაზე გაემგზავრა. ნათლობისას ბავშვს სახელად ნექტარიოსი უწოდეს.

 

. . .

პოლიციელი, რომელიც ეგინაზე მსახურობდა, წმიდა ნექტარიოსს პირადად იცნობდა. მეუფე ხშირად ეუბნებოდა, ეკლესიაში ევლო, აღსარება ჩაებარებინა და ზიარება მიეღო, მაგრამ იგი მის რჩევებს ყურს არ უგდებდა. შემდეგ იგი სამუშაოდ მაკედონიაში გადაიყვანეს, თორმეტი წლის შემდეგ დაბრუნდა ეგინაზე და ნავსადგურში წმიდა ნექტარიოსს შეხვდა. იმ დროისთვის მეუფე უკვე გარდაცვლილი იყო, მაგრამ პოლიციელმა ამის შესახებ არაფერი იცოდა. ხვდება მას ბერი და ეუბნება:

– ეკლესიაში იარე, ზიარება არ დაგავიწყდეს.

პოლიციელი, როგორც ყო­ველთვის, დაჰპირდა და წავიდა. შემდეგ იქვე, პორტის კაფეში, საუბარი გააბა:

– ახლახანს მოძღვარი შემხვდა. რა დიდხანს ცოცხლობს!

– რომელი მოძღვარი? – ეკითხებიან მეგობრები.

– ნექტარიოსი, – პასუხობს პოლიციელი.

– ის სამი წლის წინ გარდაიცვალა!

– რას ამბობ, სწორედ ახლა გზად შემხვდა და როგორც ყოველთვის, ეკლესიაში სიარული მირჩია!

 მეგობრები გაოგნდნენ, პოლიციელი კი მაშინვე მონასტერში, მეუფის წმინდა ნაწილების თაყვანისსაცემლად გაემართა.

 

. . .

მონასტრის წესდებაში მეუფე ნექტარიოსმა ჩაწერა: მონაზვნებმა ყავა დილაობით და შუადღეს დალიონ. მაგრამ გერმანელთა ოკუპაციის პერიოდში, 1941-1945 წლებში, არც ყავა იყო და არც შაქარი. ეკონომიის მიზნით, იღუმენიამ ბრძანება გასცა, ყავა მხოლოდ დილაობით დაელიათ. იმავე საღამოს მას მეუფე გამოეცხადა და მკაცრად ჰკითხა:

 – დედებს ყავას დღისით რატომ არ აძლევ?

 – ძნელი საშოვნელია, ვცდილობთ, ეკონომიურად მოვიხმაროთ.

 – ყავის შოვნა ჩემზე იყოს. თქვენ ჩემი წესები დაიცავით და დანარჩენი მე მომანდეთ.

იმავე საღამოს კუნძულ ეგინას ყავითა და შაქრით დატვირთული გემი მოადგა. თურმე, გემის კაპიტანს ღამით წმიდა ნექტარიოსი დაესიზმრა, რომელმაც უთხრა:

 – დილას, ჩემს სახლში ყავა და შაქარი გააგზავნე.

კაპიტანმა გემის ეკიპაჟს ჰკითხა:

 – თქვენს შორის ვინმე ეგინიდან ხომ არ არის?

 მართლაც, გემზე რამდენიმე ეგინელი აღმოჩნდა. ისინი მაშინვე მიხვდნენ, რომ კაპიტანს თავად წმიდა ნექტარიოსი გამოეცხადა. მაშინვე მეუფის ხატი აჩვენეს, რომელშიც მან სიზმარში ნანახი კაცი ამოიცნო. კაპიტანი მონასტერს დაუკავშირდა და სთხოვა სურსათის მისაღებად მოსულიყვნენ. გაკვირვებული მონაზვნები ყავისა და შაქრის მისაღებად პორტში გაემგზავრნენ.

 

. . .

ერთი ქალბატონი ათენში, წმიდა საბას სახელობის საავადმყოფოში იწვა. ექიმმა, რომელმაც მას ოპერაცია გაუკეთა, თქვა, თუ სისხლდენა დაეწყება, ვეღარ გადარჩებაო. რვა წლის შემდეგ დაეწყო სისხლდენა და ქალი მიხვდა, რომ მისი აღსასრული მოვიდა. მისმა მეუღლემ ეს ამბავი ეგინიდან ახალჩამოსულ ერთ ნათესავ ქალს უამბო. მან უპასუხა: "ნუ გეშინია, წმიდა ნექტარიოსმა უკვე იმდენი სასწაული აღასრულა. აიღე ეს ზეთი, რომელიც წმიდანის საფლავზე დანთებული კანდელიდანაა და შენს ცოლს აცხე". და მართლაც სასწაული მოხდა: ტკივილი და სისხლისდენა გაქრა, ავადმყოფი გამოჯანმრთელდა.

 

. . .

იყო 1906 წელი. ქალაქ პირეის მკვიდრი, ახალგაზრდა ქალი ეკატერინე კრაკარი, ხანგრძლივი დროის მანძილზე, შეპყრობილი იყო და იტანჯებოდა. რადგან ბავშვობიდანვე მონაზვნობაზე ოცნებობდა, მისმა მოძღვარმა აღკვეცაზე კურთხევა მისცა. სამწუხაროდ, ქალის ფსიქიკური მდგომარეობა უარესდებოდა. "აი, ეს არის ბრძოლის ველი, აქ ვიომებ. ვნახოთ, ვინ გაიმარჯვებს", – ყვიროდა უწმინდური სული. "ეს ქალი უნდა გავანადგურო და ამისთვის ჯილდოს მივიღებ". 1925 წლის ოქტომბერში ქალის მდგომარეობა კრიტიკული გახდა – მან ძილი და მადა დაკარგა, მუდამ მღელვარე იყო, ხშირად გონებას კარგავდა. ზოგჯერ სხვისი ხმით ყვიროდა: "ერთი მტარვალი იყო გერასიმე! ვაი ჩვენ, ცეცხლით გვწვავენ! გერასიმე მღვდელი იყო, ნექტარიოსი – მეუფეა და წმიდა სამებასთან არის! როდესაც მისი სული ზეცად ადიოდა, ჰკითხეს: "ნექტარიოს, რა გინდა მიიღო?" მან თქვა: "ძალაუფლება ბოროტ სულებზე". – "რატომ მისცეს ეს ძალაუფლება?" – "იმიტომ, რომ მღვდელმთავრის ტახტი დატოვა და ორმოც მანაზონთან ერთად ეგინის მთებში მონასტრის ასაშენებლად გაემგზავრა."

1926 წელს ამ მონაზონს სიზმარში წმიდა ნექტარიოსი გამოეცხადა და ჰკითხა:

– შვილო ჩემო, იცი, რას ნიშნავს სიტყვა მონაზონი?

– არ ვიცი, – უპასუხა მან.

– მონაზონი "რწმენას და მოთმინებას" ნიშნავს. ახლა ჩემს კურთხევას მიიღებ და გამოჯანმრთელდები.

– როდესაც გამოვჯანმრთელდები, ვინ ვიქნები?

მეუფემ და მონასტრის იღუმენიამ ხელი მოჰკიდეს და მონასტრის სასტუმროში მიიყვანეს:

– მოგწონს ეს ადგილი?

ქალმა გაიღვიძა, თავი ჯანმრთელად იგრძნო და წმიდანისთვის მადლობის შესაწირად ეგინაზე გაემგზავრა. გემით მგზავრობისას ის განუწყვეტლივ გრძნობდა, რომ მისგან რაღაც უცხო მხურვალება გამოდიოდა.

მონასტერში წმიდა ნექტარიოსი მას კვლავ გამოეცხადა, მიუახლოვდა და ჩუმად უთხრა:

 – ხედავ, უკვე ჯანმრთელი ხარ, ნელ-ნელა კიდევ უფრო კარგად იგრძნობ თავს. როგორ იტანჯე, შვილო ჩემო!

განკურნებული ქალი მონასტერში დარჩა.

 

. . .

1925 წელს, პირეაში ახალგაზრდა ქალი უცებ ავად გახდა. ყველა ამბობდა, რომ მასში ეშმაკი ჩასახლდა. როდესაც მისი თანდასწრებით წმიდა ნექტარიოსს ახსენებდნენ, ცახცახს აწყებინებდა და პირიდან დუჟი მოსდიოდა. ნათესავებმა მისი წაყვანა ეგინაზე, წმიდანის საფლავზე გადაწყვიტეს, რათა იქ მეუფისადმი ლოცვით განკურნებულიყო.

როგორც კი მონასტრის ტერიტორიაზე შევიდნენ, ქალს კრუნჩხვები დაეწყო და წმიდანის საფლავს ვერ უახლოვდებოდა. იგი იქვე, ფიჭვის ხეს მიაბეს და პარაკლისი ისე გადაიხადეს. წმიდა ნექტარიოსისადმი აღვლენილი ლოცვით შეპყრობილი დამშვიდდა და სრულიად განიკურნა. ის მონასტერში დარჩა და მთელი თავისი ცხოვრება უფლისადმი სამსახურს მიუძღვნა. მიტროდორას სახელით მონაზვნად აღიკვეცა და წმიდა ნექტარიოსის მონასტერს დიდი ვერცხლის კანდელი შესწირა.

 

თარგმნა ნინო ახალაძემ მცირედი შემოკლებით

 

 

 

უკან

 

 

 

 

 

 

 

დ ა ს ა წ ყ ი ს ი

martlmadidebloba.ge - საეკლესიო საიტი - მართლმადიდებლური ბიბლიოთეკა