ეკლესიური ცხოვრებისა და საეკლესიო წესებისათვის
თავი 3
აღსარება
1. რას გვანიჭებს აღსარების საიდუმლო?
აღსარების საიდუმლოში გულწრფელად მონანულს ენიჭება აღსარებული ცოდვების მიტევება; ის სულიერად იკურნება და მტკიცდება, გრძნობს სულიერ შვებას და სიმსუბუქეს. თუ ქრისტიანი არ ამბობს აღსარებას, ბოროტი ძალა მასზე თანდათანობით მეტ და მეტ ძალაუფლებას პოვებს და უფრო ადვილად მიდრეკს ცოდვებისაკენ. აღსარების საიდუმლოს ასე ვთქვათ ორი მხარე აქვს – ცოდვების სინანული და მათი აღიარება სასულიერო პირის თანდასწრებით. გულწრფელი და ღრმა სინანული არის უდიდესი სათნოება, რომელსაც ზოგჯერ დიდი ცოდვილები მოღვაწეობის გარეშეც შეჰყავს სასუფეველში, მათ შორის იყო სახარებაში მოხსენიებული ჯვარცმული ავაზაკი. ქრისტიანი ყოველთვის უნდა ნანობდეს ცოდვებს და უნდა ცდილობდეს სინანულის გაღრმავებას. წმ. ტიხონ ზადონელი გვასწავლის: „სიკვდილზე, ქრისტეს სამსჯავროზე, ზეციურ სასუფეველზე და მარადიულ ტანჯვაზე ფიქრს მივყავართ სინანულთან“.[1] სინანულში ასევე გვეხმარება თავშეკავება საკვებში, ძილში, გართობაში, ამაო საუბრებში და ა.შ. წმ. გრიგოლ პალამა ამბობს: „გულის შემუსვრილების გარეშე შეუძლებელია ჭეშმარიტი სინანულის მიღწევა. ხოლო გულს შემუსრავს და საკუთარი ცოდვების გამო წუხილს აიძულებს საკვებსა და ძილში შეზღუდვა, გრძნობათა შეკავება. ამიტომაც, როგორც ის სახარებისეული მდიდარი თავს ეუბნებოდა: „ჭამე და სუ და იხარებდ“ (ლუკ. 12,19), და საკუთარი თავი მარადიული ცეცხლის ღირსად ჰყო, საწყალმა, ასევე ჩვენც, ძმებო, პირიქით, ვუბრძანოთ თავს მარხვა და თავშეკავება, მღვიძარება და თავის შემოზღუდვა, დამდაბლება და შეჭირვება ჩვენი ცხონებისათვის“.[2]
[1] Симфония по творениям святителя Тихона Задонского. Загорск, 1981. стр. 1460. Наст. кн. священнослужителя, Т.6, стр. 739, гл.: Покаяние.
[2] Святитель Григорий Палама, Увещание к посту. Омилия 6.
შემდეგი
სარჩევი
|